این سیستم از قدیمی ترین سیستمهای اعلام حریق محسوب می شوند که علیرغم تغییرات کیفی اندک، همچنان مورد استفاده قرار میگیرد. در این سیستم چندین دتکتور و شستی که یک منطقه از ساختمان را پوشش میدهند در قالب یک مدار به هم پیوسته، به تابلوی کنترل مرکزی متصل میشوند. بنابراین هر مدار نمایندهی یک منطقه(زون) است. نحوهی همبندی تجهیزات کشف و تشخیص نسبت به تابلوی کنترل مرکزی به صورت شاخهای و یا به عبارت دیگر شعاعی است. هر تابلوی کنترل مرکزی متعارف میتواند 2،4،8،12 و یا مدارهای بیشتری را پشتیبانی کند.
بر طبق استاندارد، در این سیستم دتکتورها یا در حالت عادی هستند و یا آلارم(Fire Alarm)
این سیستم به وسیلهی دو رشته سیم به دتکتورها و شستی وصل میگردد که هر دو نیز از نوع مرسوم (Conv.) میباشند.
مطابق همین موارد برای آژیر، زنگ و یا چراغ دوره گرد نیز سیم کشی میگردد.
اولین عملکرد این پانل نشان دادن موقعیت آتش با دقت در حد زون میباشد. پس بنابراین بهتر است در سیستمهای Conv.، زونها محدود باشد تا جستجو سریع باشد.
دتکتورهای هر زون در یک گروه و به صورت شعاعی به یک زون پانل کنترل وصل میگردند و زونها از یکدیگر جدا میباشند و هر زون یک نشاندهندهی جداگانه دارد. بر روی هر دتکتور یک LED موجود میباشد که در هنگام عملکرد آن دتکتور، LED مربوطه چشمک میزند.
هنگامی که یک زون فعال میگردد (وضعیت اعلام حریق) بایستی به صورت فیزیکی در آن زون، دتکتور فعال شده ردیابی گردد، یعنی با چشم بگردیم و چراغ چشمک زن را پیدا کنیم. همچنین میتوان LED را جداگانه به دتکتور وصل کرد که به این تجهیز Remote LED (Indicator) گفته میشود.
در صورتی که هر دتکتور به یک زون متصل باشد در هنگام عملکرد دتکتور محل حریق به راحتی مشخص میگردد. این مسئله به خودی خود باعث بالا رفتن هزینهی خرید تابلوی آلارم میگردد، زیرا که تعداد زون هر تابلوی Conventional زیاد شده و در نتیجه هزینهی خرید آن بالا میرود. در سیستم Conv. تمامی دتکتورهای یک زون به صورت مستقیم با یک مدار به همدیگر متصل میگردند و انتهای آن به تابلوی آلارم (Unit Alarm) متصل شده و در هنگامی که بخواهیم از سیستم ایمنی (Security) استفاده کنیم، با دو رشته سیم دیگر تمامی کنتاکتهای نرمال بستهی دتکتورها را به صورت سری به تابلوهای آلارم متصل مینمایند و در انتهای آخرین دتکتور مقاومت انتهایی نصب میگردد که عملکرد آن بررسی خواهد شد. اضافه بر آن بعضی از دتکتورها مجهز به Switch Open، Schottky Diode میباشند.درهنگامی که دتکتور به حالت آلارم میرود ولتاژ مدار کم شده و در عمل مابقی دتکتورها غیر فعال میشوند. در این حالت هیچگونه اطلاعات دیگری به پانل نمیرسد.
منطقه بندی و زون بندی سیستم اعلام حریق متعارف:
سهولت، سرعت و دقت در تشخیص و تعیین محل وقوع حریق به ویژه ساختمانهای بزرگ، لزوم تقسیم بندی ساختمان به مناطق کوچکتر و مجزا را به وجود میآورد و مهمترین عوامل تعیین کننده مرزهای آن، کاربری، مساحت و بخش بندی های ضد حریق ساختمان است.
هر ساختمان میبایست به قسمتهای مختلف جهت تشخیص سریع حریق و اعلام آن تقسیم شود، تا بتوان بهوسیلهی سیستم، تشخیص و اعلام، حریق را سریعتر شناسایی کرد. مثلا در هنگام مشاهدهی حریق میتوان با فشار شستی آژیر را به صدا درآورد. در صورتیکه زونبندی اجرا نشده باشد، اعلام با تاخیر و موجب سردرگمی و تشخیص اشتباه میشود
تاثیر عوامل یاد شده در تعیین مناطق با رعایت موارد زیر میسر می گردد:
هر طبقه ساختمان که بیش از 300 متر مربع باشد باید یک منطقه مجزا محسوب شود.
– حداکثر مساحت یک منطقه 2000 متر مربع است.
– اگر کل مساحت طبقات یک ساختمان 300 متر مربع یا کمتر باشد می توان آن را یک منطقه محسوب داشت.
– بخشبندی ضد آتش در ساختمان یکی از مهمترین شاخصههای تعیین مناطق است. بنابراین علی رغم مساحت می باید به آتش بندی فضاها نیز توجه داشت. در این حالت مرزهای منطقه تشخیص حریق محدود به مرزهای بخش بندی ضد آتش است. به همین دلیل پلکان، چاه آسانسور یا شفتهای دیگر که به وسیله دیواره های ضد حریق از فضاهای دیگر مجزا شدهاند میتوانند علی رغم مساحتی که دارند به عنوان یک منطقه در نظر گرفته شوند. بام ها نیز منطقه جداگانه ای محسوب می شوند.
– بنا به نحوه قرارگیری دیوارهای ضد حریق و فضاهای مجزا شده، مناطق ممکن است به صورت افقی (سطح طبقات) و یا عمودی (چاه آسانسور، پلکان و …)تعریف شوند.
– حداکثر فاصلهی جستجو در یک منطقه نباید بیش از 30 متر باشد. منظور از فاصله جستجو، مسافتی است که برای یافتن و رویت محل حریق باید طی شود. از این رو در ساختمانهایی که دارای اتاق های متعدد هستند بهتر است در بالای درهای مشرف به راهروها، چراغ های نشانگر نصب گردد. در برخی ساختمان ها ممکن است نصب چراغ نشانگر با توجه به محدودیت فاصلهی جستجو موجب کاهش سطح مناطق و افزایش تعداد آنها گردد.
– مناطق را از نظر هم بندی و سیم کشی می توان به دو گروه منطقهی تشخیص و منطقهی هشدار تقسیم نمود. در منطقهی تشخیص، همبندی بین دتکتورها و شستی های اعلام حریق در سطح معینی که به عنوان یک منطقه تعریف شده است صورت می گیرد و به هنگام عمل نمودن یک شستی و یا فعال شدن یک دتکتور اتوماتیک، چراغ مربوط به همان منطقه و یا کد مربوط به همان دتکتور (در سیستم آدرس پذیر) در تابلوی کنترل مرکزی روشن میشود. در حالی که همبندی بین آژیرها و سایر هشدار دهندههای صوتی در عین حالی که ممکن است در یک منطقه انجام پذیرد، اما به هنگام فعال شدن میتواند چند منطقه مجاور و یا همه مناطق را شامل شود. بنابراین یک منطقه هشدار می تواند شامل چندین منطقهی تشخیص گردد.
– مناطق تشخیص، ورودیها و مناطق هشدار، خروجی های تابلوی کنترل مرکزی را تشکیل میدهند. یکی از عوامل مهم در تعیین مشخصات تابلوی کنترل مرکزی، تعداد مدارهای ورودی و خروجی است.
عدم منطقه بندی صحیح و همچنین افزایش تعداد مناطق بدون پیروی از منطقی خاص، باعث سردرگمی و ابهام در تعیین محل حریق می شود